W IX wieku, na początku ery Heian, Japonia cierpiała pandemię i katastrofę naturalną. Dworzanie pragnęli buddyjskich posągów i dzieł sztuki z Chin i też zostały wybudowane liczne świątynie buddyjskie koło stolicy Kioto.
Tak więc ówcześni arystokraci koniecznie musieli umieć czytać chińskie teksty.
Jednak, po 894 roku, japońscy cesarze zawiesili wysyłanie posłów do Chin. Choć potem też trwał kontakt z chińskimi i koreańskim handlarzami, od końca 9 wieku powiększył się popyt na dzieło sztuki z motywem japońskich krajobrazów, bądź historycznych wydarzeń. Najbardziej sensacyjnym wydarzeniem wówczas było rozpowszechnianie alfabetu Hiragany.
I od tego czasu, powstawało coraz więcej literatury i antologii pieśń napisanych przez damy dworu cesarskiego. Jako sposób wyrażenia osobistego uczucia, pismo Hiragana była o wiele prostsze niż uczenie się chińskich znaków (wcześniej używali Katakany, ale funkcjonowało to jako pomocnik czytania tekstu chińskiego). Za to było wielkie zaangażowanie ze strony kobiet. Potem, już nie tylko kobiety, ale również mężczyźni na dworze też zaczęli pisać Hiraganą dzienniki, wiersze i listy. Właśnie w erze Heian miał miejsce ten fenomen i zaczynał kształtować się dzisiejszy zwyczaj japońskiego pisma, czyli używanie trzech alfabetów.
Taki ruch, odejście od chińskiej kultury, stanie się również w dziedzinie sztuk pięknych. Wtenczas powstały liczne ilustracje, zwłaszcza na Emaki (jap. 絵巻; Papier, na którym znajdowały się obrazy, nawinięty na wałek) bądź księgi wierszy. Artyści ozdabiali je motywem japońskim opowieści z życia na dworze cesarskim. Na popyt ze strony czytelników składała się technika rysowania Emaki która cechowała się barwnym kolorowaniem, delikatną linią. W odróżnieniu od malowidła chińskiego, takie dzieło z nowym stylem zostało nazwane jako Yamato-e (jp. 大和絵; Obrazy japońskie).
Malarze przekazali styl malowania dalszym pokoleniom, powstały różne odłamy, i w erze Muromachi (XIV - XVI w.) pojawi się jedna wielka szkoła malarska. Tosa-ha (jap. 土佐派).
Przez dwieście lat, w tamtej epoce ta szkoła zajmowała dominujące miejsce w historii sztuki malarskiej, pod patronatem rodu cesarskiego. Została uznana jako autentyczny sukcesor nurtu Yamato-e. Pod koniec XVI wieku, w czasie okresu wojennego, z powodu śmierci następcy i narastającego wpływu nowej szkoły Kano-ha (jp. 狩野派), szkole Tosa zagroził upadek. Jednak po połowie XVII wieku, znów szkoła odbudowała się i do końca okresu Edo (jp. 江戸時代 Edo-jidai; 1603-1868) zostawiła liczne arcydzieła pod opieką władzy.
Powyżej przedstawione obrazy są częściami ilustracji na każdym z pięćdziesiąt czterech tomów Opowieści Genji (jp. 源氏物語 Genji-monogatari), napisanej przez damę dworu Murasaki-Shikibu (jp. 紫式部, 973?-?). Namalowane w okresie Edo, przez anonimowego malarza szkoły Tosa. Pomiędzy ciężkimi chmurami złota płatkowego, malowana jest przyroda, wnętrze dworu i ludzie delikatnymi liniami pędzla w znacznie miniaturowej skale, obfitymi kolorami. Bogatym realizmem i luksusową atmosferą ilustracje przyciągają nas do dworskiego świata tysiąc lat temu.
Wystawione w Metropolitalnym Muzeum Sztuki w Nowym Jorku.