Kioto jako miasto o niezwykle długiej historii, której początki sięgają VIII w., dodatkowo do XIX w. zamieszkiwane przez rodzinę cesarską, stanowiło swoistą scenę dla niezliczonych konfliktów politycznych jak i zbrojnych. Dzięki czemu oprócz dawnej stolicy, uznawane jest ono za ojczyznę duszy Japończyków.
To ono wykreowało wszystko co uznawane jest dziś za tradycyjne elementy kultury japońskiej. Nawet po tym jak realna władza nad państwem przeszła w ręce samurajów, którzy w średniowieczu utworzyli rządy Szogunatu, Kioto zachowało swój status miasta cesarskiego. Zamek Nijō, wybudowany przez szogunów rodu Tokugawa w celu ochrony Jego Cesarskiej Mości, po dziś dzień przekazuje wydarzenia XVII w. Plany budowy zamku zdolnego zakwaterować odpowiednią liczbę straży, która zdołałaby ochronić ród cesarki wraz z przebywającymi tam dworzanami, był pomysłem założyciela ostatniej dynastii szogunów- Tokugawy Ieyasu z roku 1603. Choć przygotowanie miejsca godnego „realnego władcy Japonii” (szogunów właśnie) podczas jego pobytów w Kioto, także zawarte było w planach tego niewątpliwie utalentowanego stratega. Podczas jego nieobecności w stolicy, piecza nad bezpieczeństwem miasta oddawana była w ręce najwybitniejszych samurajów przybyłych z Edo (obecne Tokio).
Historię tego wyjątkowego okresu opowiadają nie tylko mury zamku czy okoliczności budynki, ale także liczne malowidła, rzeźby jak i ogrody, a wszystko to opracowane i zdobione przez najznamienniejszych artystów okresu Momoyama. Dbałość o najdrobniejsze szczegóły miało na celu pokazać (w dość wyrafinowany sposób) majestat nowopowstałego rządu z rodem Tokugawa na czele. Zamek Nijō miał być swoistym dowodem na słuszność zwierzchnictwa władzy politycznej i wojskowej samurajów nad Cesarzem, dlatego wybudowane go z wykorzystaniem najnowszej jak na tamte czasy technologii. Zamek ten znany jest także z tego, że stał on się miejscem symbolicznego powrotu Cesarza do jego pierwotnej roli - władcy, kiedy to piętnasty Szogun Tokugawa (Tokugawa Yoshinobu) „oddał” władzę nad krajem w 1867 r. tym samym kończąc ponad 260-letnie panowania swojego rodu. Dzięki czemu Japonia mogła zacząć epokę niezwykle dynamicznych zmian - okres historyczny znany jako „Restauracja Meiji”. Wydarzenie to jest niewątpliwie punktem zwrotnym w życiu jaki i biegu historii Japonii i Japończyków. Jako że zamek, ogrody czy bramy liczą około 400 lat są uznawane za skarby narodowe, w 1994 r. zostały wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.